To niewielka mrówka o żółtawym ubarwieniu. Mrówka faraona pochodzi z północnej Afryki, skąd zawleczona została w niemal wszystkie części świata. Robotnice osiągają długość 1,5 do 2 mm ale samce są nieco większe, do 3 mm, ciemniejsze, posiadają skrzydła. Królowa osiąga rozmiar 3,6 – 5 mm, ma barwę ciemnoczerwoną i posiada skrzydła. Te owady społeczne tworzą kolonie, w których żyje od kilkudziesięciu do 300 000 mrówek. Są one w stanie przetrwać w niskich temperaturach dłuższy okres czasu, gdy robotnice dostarczają pożywienie. 

W naszych mieszkaniach mrówki faraona mają wszystko to co tak lubią. Dzięki centralnemu ogrzewaniu jest ciepło i sucho, a we wszelkich szparach i nieszczelnościach murów, pod panelami, parkietem lub boazerią znajdują bezpieczne schronienie. Przede wszystkim nasze kuchnie dostarczają wyjątkowej obfitości pożywienia. Mrówki gustują zwłaszcza w białku mięsnym a jeśli w mieszkaniu jest pies lub kot, mrówki nie omieszkają przepuścić szturmu na jego miskę.  Przemieszczają się kanałami serwisowymi (np. systemu ogrzewania oraz elektryczności). W poszukiwaniu wody udają się w okolice umywalek, gromadzą się też w obszarach skraplania wody.

Niewielkie rozmiary i duża liczebność są atutami mrówek.

Z jednej strony trudno je przez to wytępić, z drugiej niezauważalne przez nas drobiny są dla nich całkiem sporymi porcjami pokarmu. Jeśli znajdą większy kąsek, oznaczają feromonami drogę do niego. W ciągu piętnastu minut setki robotnic przybiegają po szlaku, ćwiartują zdobycz i przenoszą do gniazda. Można się pocieszyć, że w mieszkaniu, w którym są mrówki faraona, nie ma karaluchów czy pluskiew. Choć mrówki zwykle nie dają rady dorosłym owadom, to jaja lub młode larwy są łatwą zdobyczą. Jeśli mrówki znajdą owada martwego lub zbyt słabego, aby się bronić, przypuszczają zmasowany szturm i po godzinie lub dwóch z owada zostaje pusty, chitynowy oskórek. Całe wnętrze owada zostaje wyżarte.